Doofblind zijn en een begrafenis bijwonen

 

Doofblind zijn en een begrafenis bijwonen

Door: Saskia

Vorige week kreeg ik het nieuws te horen dat een oud-klasgenoot zich van het leven had beroofd. Mijn beste vriendin Appte mij dat ze gesprongen zou zijn. We waren enorm geschrokken van dit vreselijke nieuws. In eerste instantie zouden we alleen naar de condoleance gaan, maar uiteindelijk besloten we toch de hele dienst bij te wonen. Ik had ervoor kunnen kiezen om een schrijftolk mee te nemen, maar daar voelde ik niet zo veel voor, want ik wilde niet dat bij zo’n gelegenheid alle aandacht op mij gevestigd zou worden, dus ging ik samen met mijn vriendin. We waren vroeg aanwezig. Ik was enorm zenuwachtig, omdat dit de eerste keer was dat ik een begrafenis bijwoonde, sinds mijn gehoor en zicht achteruit zijn gegaan. Ook vond ik het spannend om misschien mensen tegen te komen die ik in lange tijd niet meer had gezien, omdat die nog niets zouden weten van de achteruitgang van mijn gehoor en gezichtsvermogen. Ik wilde weliswaar niet te lang bij dit gevoel stilstaan, want ik kwam om afscheid te nemen, maar het voelde toch raar om een begrafenis op zo’n manier te ervaren. Omdat ik er bijna niets van meekreeg, lukte het me niet om op dat moment verdriet te voelen.

Ik kon niet horen of mensen verdriet hadden, tenzij ze heel hard huilden. Ik ging er vanuit dat ze huilden als ze in hun handtas graaiden, waarschijnlijk op zoek naar zakdoekjes, maar ik kon de tranen niet zien. Ik hoorde muziek zonder te kunnen plaatsen welk liedje er te horen was.

Ik wist alleen dat ik moest opstaan, omdat iedereen opstond. Van vorige begrafenissen wist ik nog dat eerst de naasten en de kist de kerk uit gingen. Ik volgde mijn vriendin. Vanwege mijn slechte zicht was ik blij dat het hier redelijk gelijkvloers was, maar ik vond het toch spannend om dit stukje te lopen.

Bij het graf aangekomen hoorde ik iemand huilen, maar ik kon niet goed horen of het om een kind of een volwassene ging.

Toen we weer terug waren in de kerk, volgde het condoleren. Mijn vriendin en ik kenden de man van onze overleden klasgenoot nog van onze opleiding. Ik was echt enorm zenuwachtig. Het zweet stond me in de handen.

Er stond een lange rij mensen om te condoleren. Mijn vriendin gaf het aan toen ik aan de beurt was. Ze zei nog meer, maar dat verstond ik niet. Terwijl ik de man van mijn overleden klasgenoot knuffelde en sterkte wenste, trilde ik over mijn hele lijf. Ondanks alles kwam hij sterk op me over.

Ik voelde me boos en gefrustreerd, omdat ik zo weinig van alles had meegekregen. Tegelijk werd ik boos op mezelf, omdat ik die gedachte had.

In de auto praatte mijn vriendin me nog even bij over de begrafenis, maar ik kon me nog steeds niet verdrietig voelen.

‘s Avonds las ik op Facebook het stukje door, wat de beste vriendin van mijn overleden klasgenoot op de begrafenis had voorgedragen. Pas toen voelde ik verdriet opkomen. De hele avond biggelden de tranen over mijn wangen.

 

Klik hier om terug te gaan naar de blogs 

 

 

LinkedIn
Share