Het was te mooi om waar te zijn
Door: Jessyca
Gedateerd: 23 april 2018
Deze blog gaat over mijn zoektocht naar werk. Een moment in mijn leven waar ik al een tijd tegenaan zit, maar waar iedere keer toch weer iets tussen kwam. In januari was het dan eindelijk zover: ik mocht gaan beginnen met het Werkfit traject van het UWV.
Dit traject houdt in dat je op zoek gaat naar je talenten, je vaardigheden en je wensen. Door middel van vragenlijsten ontdek je wie je wil zijn op de arbeidsmarkt. Voor mij was allang duidelijk dat ik iets met taal wilde gaan doen, maar hoe of wat, dat wist ik nog niet.
Dat ik wat onzeker ben op dat gebied, komt deels voort uit mijn arbeidsbeperking: ik ben doofblind ofwel slechtziend en slechthorend. Door mijn beperking kwam ik in de knoop met het zoeken naar een stage en heb ik uiteindelijk mijn master afgebroken. Maar dankzij mijn doorzettingsvermogen en ambitie heb ik wel mijn bachelor Nederlandse Taal en Cultuur voltooid aan de Vrije Universiteit en daarna ook een cursus Marketing met een 8 afgesloten. Dat is ook wat waard of zoals anderen het zeggen ‘heel knap’ als je beperkt bent.
Deze blog schrijf ik vanuit mijn kwetsbare ik. Ik schrijf vanuit mijn teleurstelling, mijn boosheid en verdriet. In februari heb ik mijn wens ingediend op de website maakerwerkvan.nu. Al snel kreeg ik een bericht van een bedrijf uit Groningen. Niet veel later zat ik daadwerkelijk een sollicitatiegesprek te voeren.
Daarin werd niet gevraagd naar wat mijn visie op het bedrijf was of wat ik toe zou voegen aan het team. Nee, het ging puur om wat mijn taken zouden worden en wat ik daarvoor nog moest leren. Dat ik een beperking had, maakten ze naar eigen zeggen niets uit. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing. Zo’n instelling van een bedrijf had ik nog nooit meegemaakt.
Dat het te mooi was om waar te zijn, dat weet ik nu. Vorige week donderdag heb ik een dagje proefgedraaid. Alles ging goed: ik kreeg positieve feedback op mijn eerste SEO-tekst en schreef een tweede, leerde hoe het koffiezetapparaat werkt en verdiepte mij alvast in de systemen. Deze week zou ik meer horen.
En dat gebeurde ook. Kort samengevat: mijn teksten waren goed, maar de werkplek was ongeschikt. Ik heb last van het licht en nee, er is geen oplossing mogelijk. Veel succes bij het zoeken van een geschikte werkplek.
In eerste instantie kon ik niet geloven wat er stond. Gebeurde dit werkelijk? Het leek tijdens het sollicitatiegesprek geen vraag of ik aan de slag zou gaan, maar meer wanneer ik kon beginnen. Vol positiviteit ben ik daarna aan de regel gegaan: solo apparatuur aangevraagd voor tijdens vergaderingen, mobiliteitsles gekregen om de route te leren, uitlaatveldje in de buurt gezocht voor mijn geleidehond, vaste afspraken verzet en zelfs al de mogelijkheden voor een hypotheek bekeken.
Ja, mijn toekomstdromen zijn groot. Toch werden ze vanmiddag met één simpel mailtje in duigen gegooid. Nietig voel ik mij, teleurgesteld, verdrietig, boos. Ik ben niet afgewezen omdat ik niet geschikt ben, maar afgewezen omdat ik gehandicapt ben én omdat er niet wordt gezocht naar een oplossing.
Nu maar over naar de orde van de dag. De afwas, de was ophangen en eten koken. Het moet allemaal gebeuren. Verwerken doen we later wel weer.
