Voor even het gevoel dat je erbij hoort
Door: Saskia
Nog nooit heb ik Facebook zo leuk gevonden als in het afgelopen jaar. Nooit heb ik geweten dat het zo makkelijk was om mensen terug te vinden. Via Facebook heb ik veel mensen van mijn basisschool teruggevonden. Samen met een oud klasgenoot heb ik het er daarom ook over gehad dat het misschien leuk zou zijn om deze club weer eens samen te brengen en dus een reünie te organiseren. In Messenger maakten we een groep aan en in deze groep vertelden we over onze ideeën. Na een hoop geklets, besloten we dat de reünie op 22 september zal worden gehouden.
Hoe dichter ik bij deze dag kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Dit kwam mede doordat men mij alleen kent als slechtziende en niet als een slechthorende persoon. Ik schat zo in dat ze mij herinnerden als iemand die altijd in was voor een gesprekje en niet als iemand die maar afwachtend op haar stoel blijft zitten en al helemaal niet iemand met wie de communicatie zo moeilijk verloopt. Doordat ik al wat ervaring heb met schrijftolken, besloot ik ook een schrijftolk aan te vragen voor deze dag. Dat was een hele drempel voor mij, want nu zal iedereen zien wie ik nu echt ben. Maar ik had de keuze óf niks van de gesprekken meekrijgen, dus niemand kunnen verstaan en géén praatje met iemand kunnen maken óf gewoon de confrontatie aan gaan en laten zien wie ik ben, de persoon die afhankelijk is van een schrijftolk. Ik heb dus toch maar gekozen voor de confrontatie. Tijdens de chatgesprekken in Messenger had ik de anderen al een beetje ingelicht over mijn slechthorendheid, zodat ze in ieder geval al wisten dat ik niet meer helemaal dezelfde Sas ben als die ze kennen van school. Het was superleuk om de reünie te organiseren en ik kreeg er echt positieve energie van.
Op de dag van de reünie zelf was ik mijn zenuwen al aardig de baas. Samen met mijn tolk, reden we dan naar Eext, want daar wonen de twee docenten van de basisschool bij wie de reünie gaat plaatsvinden. Na zo’n 50 minuten rijden, arriveerden we. Een supermooi huis zo te zien en het zag er groot uit. De docent (mijn meester van vroeger) deed open. Na handjes te hebben geschud met mijn voormalige docenten, bood één van hen zijn arm aan. Ik gaf aan dat ik liever gewoon achter hem aan loop, zo doe ik dat altijd. Nadat mijn schrijftolk haar spulletjes heeft uitgestald, gaan we aan de koffie en thee. Ik voelde me eigenlijk gelijk op mijn gemak. Het was fijn om me eens zo te voelen in gezelschap. Gelukkig kent mijn schrijftolk ook gebarentaal. Heel handig, want ik ken de basisgebaren wel. Zo hebben de tolk en ik afgesproken dat ik aangeef welke manier van tolken ik wil gaan gebruiken en wie of wat ik wil horen. Zo kon ik deze dag dus gesprekken tussen mensen volgen en eventueel met ze mee praten. Dat laatste vond ik toch nog weleens lastig, want ik kan niet horen of iemand uitgesproken is of niet. Maar dat ik deze keer mee kon luisteren was al heel fijn. Soms werd de tolk ook uitgedaagd, dan noemde iemand een moeilijk of gek woord. Helaas voor diegene, want mijn tolk heeft al zoveel ervaring en had dat woord bijvoorbeeld al zo’n 100 keer gehoord.
De tijd vloog voorbij, alles verliep zoals ik had gehoopt. Iedereen was gezellig aan het kletsen en wat ook fijn was, is dat ik op mensen af durfde te stappen, iets wat ik in jaren niet heb gedurfd. Nu ging het als vanzelfsprekend. Ik vroeg iets aan iemand en keek vervolgens naar mijn tolk of naar mijn scherm. Overal waar ik heen ging, ging de tolk met mij mee. Ik hoorde er weer echt eens bij. Zo voelde dat nu. In tijden heb ik niet zo genoten van een dagje weg met zoveel mensen bij elkaar. Dit is het dus. Zo kan het feestje ook leuk zijn voor mij. Iedereen bedankt voor deze leuke middag/avond! Maar vooral wil ik Afke Hop bedanken, mijn tolk, want zonder jou was deze avond nooit zo’n succes voor mij geweest.
Tot de volgende reünie! Dikke knuffel!!
