Een aantal deelnemers van het OOG en OOR huis wilden graag een keer lopen met nordic walking stokken. Marian was bereid onze groep hierin te begeleiden. Omdat de geleide honden en de geleide stok niet gebruikt konden worden, was het een spannende activiteit. Dit gold met name voor degene met heel erg weinig zicht. “Doe je ogen maar eens dicht en blijf lopen, dan begrijp je vast waarom ik me nu onveilig voel”, zei één van de deelnemers tegen mij. Daarna probeerde ik nog beter dan anders de situatie te verwoorden en de deelnemers te sturen daar waar nodig.
Het weer zat niet mee. Het waaide behoorlijk en toen we begonnen regende het. Om te voorkomen dat de gehoorapparaten nat zouden worden en dat de wind in de apparaten zou blazen, kozen de meesten voor het dragen van hun capuchon. Door het gebruik van solo apparatuur en het herhalen en verwoorden van de bewegingen, was het voor iedereen te volgen.
Af en toe stonden we even stil om samen oefeningen te doen en de juiste houding en de stand van de stokken te oefenen. Daarna liepen we heen en weer op het pad om het geleerde lopend uit te testen. Na een tijdje begonnen de stokken wat steun te geven en kon er iets ontspannender gelopen worden.
Als je je onveilig voelt, ga je gespannen en voorzichtig lopen. Een stukje lopen wordt dan een energie vretende activiteit. Mensen die niet (goed) kunnen zien en ook niet (goed) kunnen horen voelen zich regelmatig onveilig en onzeker. Het belemmert ze in hun bezigheden.
De deelnemers van het OOG en OOR huis zoeken altijd naar mogelijkheden. We proberen ze zo goed mogelijk te begeleiden. Voor de helft van de groep bleek de nordic walking een brug te ver. Toch deden ze de hele les mee. “Wat een lef”, dacht ik, Annelie, toen ik even mijn ogen sloot…
