Een buitenstaander

Door: Annelie Westhuis

Wat was ze altijd een zelfstandige, krachtige en ondernemende vrouw. In haar vrije tijd ging ze er veel op uit. Samen met vriendinnen deed ze waar ze op dat moment zin in had. Ze pakte haar tas in, stapte in haar auto en vertrok. Niet echt beseffend hoe groot haar vrijheid eigenlijk was …

Toen ging ze slechter zien. Ze hoorde altijd al niet helemaal goed. Haar werk ging er onder lijden. Uiteindelijk werd haar te kennen gegeven dat ze moest stoppen met haar geliefde baan. Wat een klap! Maar ze bleef dingen ondernemen met haar vriendinnen. Het ging wat moeizamer, maar ze deed met hen mee.

Daarna werd het onverantwoord om auto te rijden, omdat ze de dingen niet goed meer zag. De afhankelijkheid werd merkbaar. Gelukkig had ze nog een fiets, kon ze gebruik maken van een taxi en brachten haar kinderen haar regelmatig ergens naartoe. Zo bleef ze haar uitstapjes maken en daar genoot ze van.

Toen was ook de fiets niet meer verantwoord. Haar zelfstandigheid beperkte zich tot dingen die gedaan konden worden op loopafstand. Gelukkig had ze veel steun aan haar taststok. Ze begon te merken dat haar vriendinnen harder liepen dan ze zelf kon, maar ze bleef met hen mee gaan. Tot het moment dat ze zich realiseerde dat het verschil in tempo té groot werd. Ze beperkte haar contacten met vriendinnen tot dagjes weg of een-op-een contact.

Gelukkig kon ze met haar kinderen en kleinkinderen mee op vakantie. Samen in een huisje, samen dingen doen. Wat was het fijn! Het coronavirus bracht veel rust, waardoor er voor haar meer overzicht was en ze mee kon blijven doen.

Deze zomer gingen ze weer samen in een huisje. Er werden uitstapjes gepland. Ze ging mee, maar ze realiseerde zich dat ze niets mee kreeg van wat er om haar heen gebeurde. Ze was haar familie zelfs af en toe kwijt. Dan bleef ze staan totdat ze werd opgehaald door haar kind. Ze had al haar focus nodig om te bepalen waar ze was en hoe ze moest lopen, waardoor ze geen energie meer had om zich op andere dingen te richten. Daarom miste ze alle leuke dingen. Er was veel miscommunicatie, omdat ze het niet had gezien of niet had gehoord … De pijn van de achtuitgang was zó voelbaar … Voor het eerst voelde ze zich een buitenstaander.

Toen ze thuiskwam, genoot ze van haar eigen spullen, het overzicht en de rust. Ze kon haar eigen tempo weer bepalen. Ze realiseerde zich dat een week weg samen met haar kinderen en kleinkinderen te lang is geworden. Het meedoen met de rest kostte zoveel energie en het leidde eigenlijk tot niets. Ze moet weer een stukje inleveren. Dit is het lot van iemand die steeds slechter gaat horen én zien.

Maar ze gaat door. Door met dingen doen die wel kunnen; thuis creatief zijn, een-op-een contact, elke week naar het OOG en OORhuis om ervaringen uit te wisselen en uitgedaagd te worden. Op zoek naar dingen die wél mogelijk zijn. Ze is nog steeds een krachtige vrouw. Dat neemt niets of niemand haar af.

Klik hier om terug te gaan naar alle blogs

LinkedIn
Share