Door: Annelie Westhuis
Als goedhorende en -ziende persoon ga je zo je deur uit en maak je een wandeling of stap je op de fiets. Deze vanzelfsprekendheid mist als je niet (goed) ziet en hoort. Zelfstandig fietsen gaat niet, daarom moet alles lopend worden gedaan. In een bekende omgeving lukt dat voor een aantal van onze cliënten wel zelfstandig, maar anderen zijn dan ook afhankelijk.
Ontspannen wandelen is ook niet vanzelfsprekend, want als blinde moet je altijd aandacht hebben bij de route. Je loopt van oriëntatiepunt naar oriëntatiepunt. Mis je zo’n punt, dan kan het een hele klus zijn om een bekend oriëntatiepunt te vinden.
De taststok geeft informatie of de route vrij is. Maar die mist wel eens een boomwortel of een omhoog staande stoeptegel. Daarnaast geeft de stok alleen maar informatie over de grond en zo kan een laaghangende tak of zonnewering pas worden opgemerkt als er tegenaan wordt gelopen. Ook reclameborden die midden op de stoep staan zorgen voor botsingen.
Vaak gebruiken slechtzienden daarom hun restvisus om dit soort situaties te vermijden. Hierdoor turen ze constant voor zich uit en proberen ze inhoud te geven aan de contouren die ze kunnen waarnemen. Afwisselend zonlicht en schaduw belemmeren het zien. Al met al een vermoeiende activiteit.
Maar het lastigste van alles is de medeweggebruiker. Een fietser die ‘zomaar’ voor je langs fietst, een auto die langzaam aan komt rijden en dan toch gas geeft, drukke kruispunten waar iedereen haast lijkt te hebben en waar niet altijd een zebrapad is…
Naast de visuele beperking hebben de cliënten van Gehoord en Gezien ook nog een probleem met het horen. Door de gebruikte apparatuur is het niet altijd mogelijk om te bepalen waar het geluid vandaan komt en vaak wordt een geluid domweg niet opgemerkt. Fietsen en elektrische auto’s zijn heel stil en daardoor moeilijk op te merken. Ook is de wind een spelbreker, omdat deze in het gehoorapparaat blaast, wat een vervelend geluid veroorzaakt, waardoor al het andere geluid nog moeilijker te bepalen is.
Dit alles belemmert het veilig bewegen.
Door de kans op struikelen of stoten, het missen van het overzicht in het onvoorspelbare verkeer en het niet voldoende horen van omgevingsgeluiden kan er angst ontstaan om te bewegen, waardoor men gespannen gaat lopen of nog erger; de deur niet meer uit gaat.
In sportscholen zijn vaak vele geluiden en is de verlichting niet aangepast op wat er nodig is. Hierdoor zijn deze ruimtes vaak ongeschikt en kunnen opdrachten niet gevolgd worden.
Om deze redenen bewegen mensen die beperkt zijn in horen én zien vaak te weinig. Als ze al genoeg bewegen, dan is het vaak te eenzijdig.
Daarom hebben we in het OOG en OOR huis een sportruimte, zodat in alle rust en met de juiste verlichting aandacht kan worden gegeven aan afwisselend bewegen.
We zijn ontzettend blij dat we door een gift van het Meisner fonds onze sportruimte hebben kunnen vernieuwen en uitbreiden met een hometrainer, een roeitrainer en een loopband. Cliënten die hier behoefte aan hebben, zijn begonnen om op hun eigen tempo te sporten. Het doet hen goed dat dit mogelijk is in een veilige omgeving.
