Onlangs wilde één van de deelnemers van het OOG en OOR huis tijdens het sociale rondje iets met de groep bespreken. Ze had thuis een uitnodiging gekregen om deel te nemen aan een preventief onderzoek voor darmkanker. Ze vroeg zich af hoe anderen dit hebben aangepakt.
Vrijwel iedereen had al met dit bijltje moeten hakken en allen vonden het een lastige situatie.
Niemand twijfelt aan het belang van dit onderzoek. Maar ja, hoe pak je het aan?
Hoe kom je aan de informatie welke handelingen er gedaan moeten worden en hoe voer je dat uit als je (vrijwel) niets ziet. De gene en het ongemak voeren de overhand.
Iemand heeft geïnformeerd of het mogelijk was om bij de huisarts of het ziekenhuis langs te komen. Maar deze zorg wordt niet geboden. Niemand heeft hiervoor ooit de begeleiding die wekelijks thuis langs komt ingezet. Het vraagt echt lef om hiervoor hulp van een ander te vragen. En bij sommigen heeft dit geleid tot het voorbij laten gaan van het onderzoek. Wetende dat dit grote gevolgen kan hebben…
Als je beperkt bent in horen en zien, ben je in meer of mindere mate afhankelijk van een ander. Soms zorgt dit voor extra kwetsbaarheid. Deze kwetsbaarheid werd weer even goed zichtbaar.
