Zaterdag 7 oktober jl. opende het OOG en OOR huis – Mottenbrink 1G – zijn deuren voor het publiek. Bij het betreden van het erf word ik direct verwelkomd door één van de begeleiders. Buiten staan tafels met spullen die door doofblinde mensen zijn gemaakt. Ik zie prachtige mozaïek bloempotten, kussens, insectenhotels, houten kerstbomen (met verlichting!) en nog veel meer. Plotseling word ik aangesproken door een mevrouw. Denkend dat het een begeleider is, begin ik een gesprek met haar. Maar dan ontdek ik dat ik met iemand praat die doof en blind is! Dankzij hulpmiddelen voor oor(cochleair implantaat) en oog (een blindengeleidehond) kan deze mevrouw zichzelf redden, mits je wel gearticuleerd spreekt. Zelfredzaamheid is belangrijk voor mensen die doofblind zijn.
Voordat Annelie Westhuis ‘Gehoord en Gezien’ opstartte, werkte ze bij het doofblindencafé, een bijeenkomst voor doofblinden. Ze hoorde toen schrijnende verhalen van deze mensen. Op haar vraag aan hen wat ze graag zouden willen, antwoordden ze dat ze graag met meer “lotgenoten” in contact zouden willen komen. Organisaties die alleen voor oog- of alleen voor oorproblemen zijn, beweren dat zij ook begeleiding kunnen bieden aan de dubbele beperking, maar de mensen voelen zich dan niet begrepen. Annelie heeft daar toen werk van gemaakt en zij regelde voor deze mensen, die met een taxi gebracht en gehaald worden, een ontmoetingsplek begonnen in een bijgebouw van de Peter Petersenschool met 1 dagdeel per maand, is het nu in Onnen behoorlijk uitgebreid. Inmiddels werken er naast de vrijwilligers ook vaste krachten. Drie dagen in de week worden er activiteiten georganiseerd voor 6 mensen per dag. Her en der in het huis vind je een bepaalde activiteit (o.a. naaien, houtbewerking, voedselbereiding, sporten). Meer mensen is niet mogelijk aangezien te veel prikkels (lawaai) nadelig is voor doofblinde mensen. In een gesprek met een mevrouw die meer doof dan blind is, kon ik dankzij een schrijftolk met haar praten. Hoe bijzonder! Wat ik zei werd razendsnel getypt door de schrijftolk en direct geprojecteerd op een schermpje met grote letters. Op de foto links ziet u de schrijftolk met op haar schoot een soort gedeelde toetsenbord: Toetsen voor de linker- en rechterhand.
Ook Henk, die u als inwoner van het dorp waarschijnlijk wel eens hebt zien lopen met een begeleider, demonstreert hoe je als blinde verschillende snij-apparaten voor groenten kunt gebruiken. Om te ondervinden hoeveel iemand ziet die slechtziend is, mocht je even een bril opzetten. Op twee plankjes (wit en rood) lag een tomaat. De vraag: Waar kan je een tomaat zien? Hoe groter het kleurcontrast is, hoe beter zichtbaar! Belangrijk bij dit alles is voelen! Inderdaad: Zelfredzaamheid ten voeten uit!
En die zelfredzaamheid zie je overal in het OOG en OOR huis terug. Op verschillende belangrijke plekken hangen bordjes die te zien en te voelen zijn! Zonder woorden dus. Sprakeloos. Ja, dat ben ik ook na mijn bezoek aan het OOG en OOR huis. Wat wordt hier belangrijk werk gedaan voor mensen die hulp van anderen nodig hebben! Annelie heeft hierin veel voor deze mensen betekend en betekent nog steeds veel voor hen. In het gesprek dat we samen hadden, merkte ik haar betrokkenheid en gedrevenheid! Annelie en medewerk(st)ers, bedankt dat ik even een kijkje mocht nemen. Ik hoop dat jullie met veel arbeidsvreugde dit werk mogen blijven doen!
Tenslotte. Op mijn vraag wat wij, als Onnenaren, voor ‘Gehoord en Gezien’ kunnen betekenen, geeft Annelie aan dat er nog altijd vrijwilligers worden gezocht.
En ook zoekt Annelie mensen die hun verhaal over hun werk, hobby o.i.d. willen komen vertellen. Dus…
