Door: Richard Sikkes
Afgelopen maandag 9 september 2024 zijn we (Jessyca, Bert, Berend, Henk en ik (Richard)) een midweekje naar De Bloemert in Midlaren geweest voor een welverdiende vakantie. Deze vakantie werd ons aangeboden door Gehoord en Gezien van Annelie Westhuis, dezelfde organisatie waar we sommigen van ons ook thuisbegeleiding van krijgen en waar we allemaal onze dagbesteding hebben.
Annelie heeft er net als vorig jaar weer een knap staaltje werk van gemaakt qua organisatie en begeleiding, alles was weer tot in de puntjes verzorgd. Dat heeft ze natuurlijk niet allemaal alleen gedaan, ze heeft een fantastisch team van begeleiders en vrijwilligers achter haar staan die er samen een fantastische week van hebben gemaakt, zonder hen was dit alles niet mogelijk geweest.
Zoals gezegd werden wij die maandag rond 17:00 uur verwacht en kwamen we 1 voor 1 met onze taxi’s aan. In mijn geval reed mijn taxi het terrein op om me af te zetten bij huisje 525. Door een klein foutje in de communicatie en onverwachte omstandigheden bleek dit het verkeerde huisje te zijn, we moesten 2 huisjes verderop zijn. Ik werd opgewacht door een welkomstcomité van 3 vrouwen voor een warm ontvangst. Dat is nog eens een leuke binnenkomer! Eef en Miranda vingen iedereen buiten op en Annelie vind ons binnen op en leidde ons naar onze kamers, zodat we onze tassen kwijt konden.
Ik kreeg een kamer met een tweepersoonsbed, omdat ik de langste van iedereen ben. Ha heerlijk, kan ik weer de zeester uit gaan hangen 😉 De bedden waren al opgemaakt, dus dat hoefden we niet te doen. Ik heb mijn tassen in de kamer gezet en ben weer naar beneden gegaan, het uitpakken komt later wel, eerst een lekker bakje koffie en wachten op de anderen. Jessyca was vlak voor mij aangekomen, het wachten was op de rest en dan kon het feest beginnen. Na mij volgden Bert, Berend en Henk.
Voor de meesten van ons was het een bekend huisje, we zaten vorig jaar ook in een soortgelijk huisje, de indeling was hetzelfde als vorig jaar. Voor Henk was het ook redelijk bekend, alleen de slaapkamer niet, maar met wat hulp van de anderen en de begeleiding wist ook hij snel de weg te vinden in het huisje. Na de koffie ben ik naar boven gegaan om de tassen uit te pakken, de kleding op te hangen en in de kast te leggen en de laadapparatuur voor alle gadgets aan te sluiten. Zo moet natuurlijk mijn telefoon, watch en de Roger On pen altijd opgeladen zijn en natuurlijk mijn e-sigaret ook. Ook had ik voor de zekerheid een kleine zaklamp meegenomen, handig als je iets laat vallen en wanneer het licht in de kamer niet geweldig is.
Ik moest ook even op onderzoek uit om uit te vogelen hoe de nachtlampjes bij het bed aan en uit moeten, de schakelaars zaten behoorlijk verstopt, dankzij mijn zaklampje heb ik ze kunnen vinden. Na alles geïnstalleerd te hebben ben ik weer naar beneden gegaan. De tafel was intussen gedekt en de Pizza’s waren onderweg. We hebben heerlijke pizza’s gegeten en daarna nog een lekker toetje gehad.
s’ Avonds was het vrije invulling en kon iedereen doen waar ie zelf zin in had, de meesten kozen ervoor om lekker binnen te blijven en mee te doen aan het spelletje Kletspot, Duvel Op en nog een ander spelletje waarvan ik de naam even niet meer weet. Hoewel ik zelf al verscheidene spelletjes Duivel Op had gemaakt in de houtwerkplaats, was het me nog niet helemaal duidelijk hoe je dat spel nou eigenlijk moest spelen. Dat heb ik dus even geleerd en het is best wel een leuk spelletje.
Daarna werd er bier, wijn of ander drinken geserveerd en werden er wat hapjes, nootjes en chips op tafel gezet. Ja dit is echt vakantie! De eersten gingen voor mijn doen vroeg naar bed, want het was best wel een vermoeiende dag geweest. Uiteindelijk ben ik ook maar naar m’n bed gegaan. Die nacht best wel goed geslapen en de volgende morgen was ik er als eerste weer uit bed. Ik wilde de vaatwasser leeg gaan halen, maar die bleek die nacht niks gedaan te hebben, foutje! Gelukkig konden we toch ontbijten, want er was genoeg servies en bestek, de vaatwasser werd na het ontbijt flink aan het werk gezet en deze keer deed ie het wel.
Na het ontbijt zijn we naar Bourtange geweest, we gingen er met een aantal auto’s naartoe en iedereen had een andere route, wij zaten zelfs even in Duitsland omdat we via een omleiding de verkeerde kant werden opgestuurd. Uiteindelijk kwamen we toch op tijd aan in Bourtange. Daar kreeg iedereen z’n eigen begeleider waar ie de hele dag mee op kon trekken, dus iedereen ging z’n eigen weg samen met de begeleid(st)er. Het bij je hebben van een begeleid(st)er is daar zeker geen overbodige luxe, de oude bestrating en de kinderkopjes lagen vrij ongelijk en je kon makkelijk struikelen, het liep niet echt prettig vond ik. Samen met Rita hebben we het hele plaatsje afgelopen en moesten we zelfs een steile trap op, het eerste deel had nog een leuning, dus dat ging nog wel en vervolgens kreeg je een vlak stukje en daarna nog een klein trapje zonder leuning, dat was wel even spannend, maar het is gelukt om zonder kleerscheuren naar boven te komen. Boven hadden we mooi uitzicht over het vestingsplaatsje. Een stukje over de dijk gelopen en vervolgens weer langzaam naar beneden zodat we weer in het plaatsje kwamen.
Tussen de middag hebben we een eettentje opgezocht voor de lunch, we dachten een rustig plekje te hebben gevonden en bestelden wat te drinken en wat te eten. Er werd een waxinelichtje aangestoken voor ons op tafel. Ik zei tegen Rita, dat ik dat nou nog mag meemaken, een dineetje met kaarslicht voor 2, wat leuk! Helaas was de rust van korte duur, want al snel kwam er een groepje luidruchtige duitsers aan een tafel naast ons zitten en werd het een kippenhok. Gelukkig had Rita mijn Roger On om, zodat er wat weggefilterd werd en ik haar gewoon in mijn oortjes meekreeg. Niet veel later kwam onze bestelling en konden we aan de lunch beginnen. Rita had een broodje gezond en ik had een 12 uurtje besteld en we lieten het ons goed smaken.
Na de lunch zijn we gauw weer naar buiten gegaan, weg uit het kippenhok en zijn nog wat rond gaan lopen en daarna belandden we weer op een tarrasje op het plein. Intussen hadden we alles al zo’n beetje gezien en gingen we langzaamaan weer richting het huisje in Midlaren.
Weer in Midlaren konden we vrijwel meteen aanschuiven voor de maaltijd, vrijwilligster Ellen had een preischotel voor ons gekookt en die ging er goed in. Na de maaltijd was het weer tijd voor de vrije invulling. Omdat het die dag precies een jaar geleden was dat mijn lieve vriendin Bianca was overleden, wilde ik me even terugtrekken om haar te gedenken. Rita ging met me mee en we hebben samen een stuk over het park gewandeld en haar herdacht. Dat vond ik wel even fijn en voordat het begon te regenen waren we net op tijd weer binnen in het huisje. Daarna hebben we weer de spelletjes gedaan totdat iedereen moe was en naar bed ging.
Die nacht was voor mij een ramp, ik ging slapen, maar werd wakker van vreselijke jeuk aan mijn armen en gezicht. Ook hoorde ik gezoem vlak bij mijn oor. Ah de dames hebben me weer gevonden en vinden me een lekker ding, ofwel ik werd weer eens helemaal lekgeprikt. Leuk dat je zo populair bent bij de vrouwtjes, maar de jeuk is minder fijn. De volgende morgen heb ik me dan ook gigantisch verslapen en waar ik normaal als eerste eruit was, was ik deze keer de laatste, ze moesten mij wakker maken.
Na het ontbijt zouden we gaan zwemmen in Zuidlaren, dus ik had me verheugd op de waterglijbaan en de stroomversnelling, maar helaas ging dat feest (ook dit jaar) niet door. Het zwembad was wel open, maar er waren allerlei andere activiteiten en lessen en het zou er erg druk worden, niks voor ons dus. Besloten werd om uit te wijken naar het zwembad in Haren, voor de meesten van ons wel een bekend zwembad, maar helaas geen stroomversnelling en glijbaan. Nou ja, dan maar een paar baantjes gezwommen. Na het zwemmen weer naar Midlaren voor de lunch.
Woensdagmiddag zouden we gaan zeilen, maar het weer was te slecht en het waaide te hard, dus werd er besloten dat we iets anders gingen doen. Sommigen gingen een boek lezen, even rusten of even lekker ontspannen in de sauna. Annelie en ik zochten een rustig plekje op om een spelletje te gaan doen. Triviant of iets wat daar op leek. Vragen beantwoorden die op een kaartje stonden en als je de vraag goed beantwoord had, kreeg je een punt. Ik stond versteld van mezelf dat ik toch wel aardig wat vragen goed wist te beantwoorden, er waren best wel pittige vragen bij. We gingen aardig gelijk op en uiteindelijk had ik Annelie verslagen. En zo vloog de middag voorbij en we hebben allebei best wel lol gehad en veel gelachen.
Voordat we het Triviant spel gingen doen heb ik eerst nog samen met Githa het toetje voor de maaltijd gemaakt, iets met lange vingers, yoghurt en perzik gemaakt. Aangezien ik geen keukenprins ben, was het toch wel geslaagd en was het erg lekker en verfrissend. Oef ik ben even kwijt wat we als maaltijd hadden. (Dat was macaronischotel, red. En het toetje was tiramisu.)
Na het toetje maken, is Annelie nog even op jacht geweest naar de muggen in mijn kamer, ze was gewapend met een elektrische vliegenmepper en heeft er 7 stuks “geroosterd”, pfff geen wonder dat ik zo lek geprikt was, er zat een hele familie. Meteen het raam maar dichtgedaan. Hopelijk gaat het de komende nacht beter met de nachtrust.
Na de maaltijd was het weer tijd voor vrije invulling en hebben we een ander spelletje gedaan, dit keer ook iets met vragen op kaartjes die je moest beantwoorden of een opdracht uitvoeren, dat was wel lachen.
En inderdaad die nacht ging het een stuk beter met slapen, geen last meer gehad van die muggen, dus de volgende morgen was ik weer op tijd wakker, zodat ik de vaatwasser weer uit kon pakken en helpen de tafel weer te dekken voor het ontbijt.
Na het ontbijt zijn we met z’n allen naar het busmuseum in Hoogezand geweest, dat was erg leuk en het riep ook de nodige herinneringen op. Ben vroeger veel met de bus geweest, naar school, naar mijn stage(s) en naar mijn werk en andere uitjes.
We werden ontvangen met een kop koffie of thee en een stuk lekkere cake en kregen een hele rondleiding. Na de rondleiding nog even een bakje koffie of thee en was het weer tijd om te gaan.
In het huisje de laatste lunch genuttigd en daarna was het alweer tijd om de tassen weer in te pakken en wat rustig te chillen. Het beddengoed werd in de hal verzameld en alles werd weer netjes achter gelaten. Er was nog best veel tijd over en het weer werd ook ineens best wel mooi en lekker, dus gingen we nog even lekker buiten zitten in de zon. Toen kwam bij mij het besef dat de vakantie alweer ten einde was en begon er tegenop te zien om weer naar huis te gaan. Ik wilde helemaal niet naar huis, vond het hier veel te leuk en gezellig, thuis zit ik maar in m’n eentje en daar zag ik gewoon enorm tegenop. Het werd me even teveel en de emoties kwamen er even uit. Die grote stoere vent was even helemaal weg, ik voelde me even ontzettend klein en wist even niet meer waar ik het nu moest zoeken. Githa was zo lief om bij me te blijven zitten en even met me te praten, dat vond ik ontzettend fijn.
Tijdens het laatste diner kwam het er helemaal even uit en liet de emoties even de vrije loop. Blijkbaar was ik niet de enige, dat was dan ook weer een soort van geruststelling, ik mocht het ook even laten gaan. Daarna ging het gelukkig weer wat beter. Als maaltijd hadden we soep en stokbrood, maar door de emoties heb ik daar weinig van gehad, maar zat ook nog vol van de rest van de week, want eten was er in overvloed en we zijn dik verwend, dus het was ook goed zo.
En dan kwam het moment; waar ik altijd zo’n hekel aan heb, het wachten op de taxi, altijd lastig want je weet nooit wanneer ie komt, veel te vroeg of juist veel te laat en waar word je opgepikt? Voor de zekerheid maar naar de ingang van het park gegaan, want niet elke chauffeur is bereid om het park op te rijden tot het huisje. Uiteindelijk werden Henk en ik opgepikt door onze taxi naar Groningen. Dat was een saaie rit, de chauffeur was niet echt spraakzaam en ik vond m ook niet bepaald vriendelijk. Gelukkig gingen we rechtstreeks naar Groningen en werd Henk bij zijn huis afgezet, daarna reed ie naar mijn huis.
Tja en dan kom je thuis in een koud en donker huis, de stilte, bah niks aan, maar kon wel terugkijken op een zeer geslaagde week en de dames en heren van Gehoord en Gezien hebben er weer iets moois van weten te maken. Ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar….
