Tekst: Henk Dekker
Foto’s: diverse fotografen
Op initiatief van Annelie Westhuis konden vijf cliënten van het OOG en OOR huis van 9 t/m 12 september met vakantie in Midlaren. Hieronder leest u het verslag van deze korte vakantieweek.
Op maandagmiddag rond half zes waren wij allemaal, dat wil zeggen: Jessyca, Bert, Richard, Berend en ondergetekende, gearriveerd in ons huisje op de Bloemert in Midlaren. We zouden logeren in huisje 527 maar doordat daar lekkage was ontstaan, konden we daar niet terecht maar konden we intrekken in huisje 525 die authentiek is aan huisje 527.
Annelie, Miranda en Eef vingen ons op. Vrijwel direct na aankomst togen Miranda en ik naar Zuidlaren om daar pizza’s te gaan halen. Die smaakten voortreffelijk. Die avond werden er spelletjes gespeeld. Zelfs ik deed daaraan mee. Ik speelde het spelletje ‘Duvel op’ met nog een paar anderen. Pionnetjes duw je door gaatjes in een doosje en het is dan de bedoeling dat je zo snel mogelijk verlost bent van al je pionnetjes. Dit is mij gelukt. Die nacht bleef Miranda slapen.
Op dinsdagochtend reden we, nadat de groep over de personenauto’s was verdeeld, naar Bourtange om daar de vesting te gaan bekijken. Richard, Berend, Bert en ik reden met vrijwilliger Harold mee. Na veel zoeken, want we moesten omrijden en kwamen zelfs in Duitsland terecht, kwamen we eindelijk op de plaats van bestemming aan. Annelie, Jessyca, Ria, Rita en Laura en haar tolk waren er ook. Na de groepsfoto, die werd genomen door een passant, gingen we aan de koffie met wat lekkers. Toen ging iedereen met één- op- één-begeleiding aan de wandel. Ik liep met Harold. Omdat ik al eerder hier was geweest, had ik niet zo’n behoefte om dingen aan te raken. We hebben een synagoge bezocht wat ik indrukwekkend vond. Ik probeer daar dan iets van het Joodse geloof op te steken. Ook hebben we de kerk bezocht. Harold probeerde geluid uit het orgel te krijgen, maar dat lukte hem helaas niet. Gezeten op een stoel, spraken we over muziek. Harold liet op mijn verzoek op zijn telefoon een klein stukje van de Sarabande van Handel horen. Daarna liet hij een stukje kerkorgelmuziek horen dat werd gebracht door een jong aanstormend talent. We hebben veel gelopen, ook nog molens bekeken en tussen de middag lekker gegeten. Vlak voor ons vertrek naar Midlaren liet Harold mij een galg zien die daar staat opgesteld. Die heb ik wél aangeraakt… Toen wij naar de auto’s liepen om weer naar Midlaren te rijden, begon het te regenen. Goed getimed dus. Na het avondeten, we aten een overheerlijke goedgevulde preischotel die door Ellen was bereid, was iedereen moe. Ik dook, nadat we koffie hadden gedronken, meteen mijn bed in.
Op woensdag zouden we gaan zeilen en fietsen, maar door het regenachtige en koude weer werden deze activiteiten geschrapt. Wel werd er door Jessyca, Berend en Richard gezwommen maar niet in Zuidlaren zoals ze hadden gewild, maar in zwembad Scharlakenhof in Haren. Een andere groep stond op dat tijdstip geboekt. Miranda en Rita gingen mee als begeleiders. ’s Morgens kwamen Joke en Githa om te helpen. Githa bleef die nacht ook slapen. Die middag maakte ik een wandeling over de camping met Joke en hielp daarna onder leiding van Eef met het snijden van de groenten die vervolgens door de macaronischotel werden geroerd. Richard maakte tiramisu. Nadat we die avond koffie hadden gedronken met een door Bert gebakken cake, speelden we een gezelschapsspel, waarbij aan de hand van kaartjes de deelnemers een praat of een daadopdracht dienden uit te voeren. Zo moedigde Richard ons als skiërs ferm aan en deed Berend een vuurwerkshow na. Na een bepaalde vraag die Annelie voorlas van zo’n kaartje kreeg het spel een wat andere wending. We kwamen te spreken over wat je van een vrijwilliger mag verwachten en hoe we tegen stagiair(e)s aankijken. We hebben afgesproken dat we op onze locatie in Onnen hierop terugkomen.
Op donderdagochtend brachten wij een bezoek aan het Nationaal Bus Museum in Hoogezand. Jochem en Alien hadden zich reeds in Midlaren bij ons gevoegd en Ria die mij die ochtend zou begeleiden, was al in het museum toen wij daar aankwamen. We werden ontvangen met koffie en cake. Daarna werden we in twee groepen gesplitst en werd elke groep rondgeleid door een gids. Onze gids sprak op een verstaanbare toon en vertelde enthousiast over de voertuigen die wij te zien kregen. Helaas werd de stem van de gids soms overstemd door getimmer. Toen wij kenbaar maakten dat dit voor ons heel storend was, staakte men hiermee en konden we verder ongestoord blijven luisteren naar de gids. Alle voertuigen zijn in een grote hal ondergebracht. In een enkele bus mochten we inklimmen en zelfs achter het stuur plaatsnemen. Dwalend tussen al die oude bussen, ga je terug naar een tijd waarin een buschauffeur die bij een bepaalde bushalte een vaste klant daar niet ziet staan, zich naar diens huis begeeft en vraagt of deze niet met de bus mee wil. Ik vond het echter schrijnend om te horen dat het ziekenhuis in Emmen in 1938 versneld gebouwd is naar aanleiding van een trein/busramp, in diezelfde plaats vier jaar eerder, waarbij drie doden vielen en een groot aantal gewonden, die naar ziekenhuizen in Hoogeveen en Groningen moesten worden gebracht nadat een trein op een onbewaakte spoorwegovergang een bus ramde. Thuisgekomen genoten we van een lekkere lunch die bestond uit tomatensoep, minisnacks, ijs en brood. De soep en het ijs werden ons met inspanning van Ellen aangeboden door de Jumbo in Haren. Hartelijk dank daarvoor!
Die middag werd er ingepakt en opgeruimd. Bert en ik gingen met Githa die reed en Jochem naar Zuidlaren om daar stokbrood en bakjes voor de macaroni te gaan halen. Bij de ingang van de Jumbo kregen Githa en ik elk een bonbon aangereikt van een juffrouw die deze chocolaatjes aanprees. Githa vroeg of ze nog twee bonbons erbij mocht krijgen voor Bert en Jochem die samen aan de wandel waren. Die kreeg ze.
De laatste maaltijd bestond uit de laatste restjes die nog waren overgebleven. Ik mocht van Jessyca de laatste slok wijn uit de door haar meegebrachte fles nemen, dank je wel Jes! Daarna was het tijd om afscheid van elkaar te nemen. Iedereen kon zeggen wat die van deze vakantie vond. Voor sommigen was het nogal emotioneel om terug naar huis te gaan, maar vooral ook om vooruit te kijken. Iedereen was het erover eens dat dit wederom een fijne vakantie was. Bij de slagboom bij de ingang van de camping, de taxi’s waren er al, werd nog een groepsfoto genomen. Toen stapten we in de taxi en vertrokken we. Wij willen Annelie, Miranda, Rita, Githa, Alien, Jochem en de vrijwilligers hartelijk bedanken voor hun inzet om deze vakantie te doen slagen!
