De 4Mijl4You

Door: Saskia

In het donker loopt het tóch anders

Het is ons gelukt! Samen met nog een paar mensen die ook slechtziend én slechthorend zijn, heb ik op 13 oktober 2018 de 4mijl4you gelopen.
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik eerst wel even bang was dat het heel zwaar ging worden. In september heb ik de tocht al gelopen met daglicht. Dat viel me echt mee. Een paar weken later was de officiële tocht.

Samen met mijn tolk vertrok ik naar het Hoofdstation van Groningen. We waren wat te vroeg aangekomen. Op het station hadden we met nog een paar anderen afgesproken. Maar omdat we wat te vroeg waren, besloten we eerst een bakje koffie te gaan drinken. In de auto en onderweg naar het station had ik mijn tolk uitgelegd wanneer ik haar wel en niet kan verstaan en wat ik ongeveer wel en niet kan zien. Zo voelde het voor ons allebei goed.

Nadat we de koffie op hadden gedronken, gingen we even een toilet opzoeken. Tijdens het zoeken, kwamen we al een paar van het groepje tegen met wie we hadden afgesproken. Omdat Esther (mijn tolk) deze mensen eerder zag, stopte ze en liep naar hen toe. Esther vertelde hen dat we op zoek waren naar een toilet. Op dat moment verstond ik al niet meer waar zij het over hadden. Daarom wachtte ik even rustig af. Dan hoor ik Esther zeggen: ”Nee, die heeft ze niet bij haar.” Op datzelfde moment werd mij een taststok in de handen geduwd en begreep ik dat ik gratis naar de wc mag.

Aangekomen bij de wc had ik het gevoel dat ik de koningin was. De toiletjuf sprong overeind en toverde haar sleutelbos te voorschijn. Een deur werd voor mij geopend en er werd uitgelegd dat ik alleen maar op een knopje hoef te drukken om de deur weer te openen. Toen ik de deur achter me had gesloten en daar zo stond met mijn veel te grote stok, moest ik echt even in mijzelf lachen. Ik zou dit zelf werkelijk nooit zo gedaan hebben. Waarom zou je als blinde of slechtziende nou gratis én naar een speciale wc mogen? Er mankeert mij toch niks aan mijn blaas?

Ik was nog niet eens begonnen aan de tocht en ik had nu al plezier. Nadat we in Haren waren aangekomen, liepen we met zijn allen naar het afhaalpunt waar we onze serienummers konden ophalen. Dit verliep allemaal vlot. Leuk om alle enthousiaste mensen te zien met al hun lichtjes! Tijdens het wachten, maakten we nog wat foto’s. En dan is het eindelijk zover, de start van de 4mijl4you!!!

Tijdens het beginstuk was alles nog wel aardig verlicht. Zo had ik nog een beetje een idee waar ik liep, maar toen ineens was het donker en had ik werkelijk geen idee meer waar ik was. Onderweg kwamen we borden tegen. Esther vertelde mij wat er op stond. Ik versta:” Nog 1 km”. Omdat het lastig voor mij was om lopende voort een heel gesprek te voeren in het donker, liet ik het maar voor wat het was. Maar ik snapte er helemaal niks van. Zo lang waren we toch nog niet onderweg? Als we op een gegeven moment weer een bord tegenkomen en Esther het nu over 2 km heeft, denk ik bij mijzelf: dom dom dom! Ze laten met die borden natuurlijk weten hoeveel kilometer je al gelopen hebt. Alweer moest ik lachen om mezelf.

Af en toe vroeg ik even aan Esther wat ze op dat moment zag. Als Esther dan bijvoorbeeld vertelde dat er een bordje van Visio stond, dan wist ik ongeveer waar ik liep. Zo nu en dan moesten we even op een paar van ons groepje wachten, wat mij de gelegenheid gaf om even een broodje of een koek te pakken.

Wat troffen we het ook met het weer! In oktober ‘s avonds nog in je shirt kunnen lopen. Gelukkig kregen we nu wat meer verlichting langs de weg, Esther vertelde mij dat als je bij deze kruising links afslaat je naar Drachten gaat. We grapten al dat ik vast daar kon gaan staan, zodat ze mij straks daar kon ophalen.

Toch besloot ik om nog maar even door te lopen. We gingen natuurlijk voor de medaille!! Leuk ook hoe al die mensen langs de weg of vanuit hun huis stonden te klappen. Nog nooit had ik zoveel applaus gehad!

Eenmaal in het centrum aangekomen, werden het aantal nog af te leggen meters aangegeven voordat we bij de finish zouden zijn. Ik voele mij verder niet moe, maar had het alleen warm, omdat ik ook nog een tas op mijn rug had. Daardoor had ik wel dorst. Helaas was ik mijn flesje water vergeten.

Het werd steeds drukker in het centrum. Veel mensen riepen en klapten. Esther vertelde dat iemand mijn naam riep. Op dat moment dacht ik: ”Hoe kan dat nou weer? Wie kan dat nou zijn?” Nadat ik mijn gedachten hardop uitsprak, wijst Esther naar mijn serienummer die ik op mijn shirt had gespeld. Daar stond mijn naam ook onder. O ja haha. En daar zijn we dan bij de finish en jawel: we krijgen onze welverdiende medaille!!!

En alsof ze het wisten, deelden ze ook nog eens flesjes water uit. Ik vond het super leuk om mee te doen. Ook heel gezellig! Volgend jaar ga ik vast en zeker weer!

Klik om terug te gaan naar alle blogs

 

LinkedIn
Share