Op zoek naar mijn ‘sterke’ ik

Op zoek naar mijn ‘sterke’ ik

Door: Saskia

Het besluit is genomen: wij gaan scheiden. Het is een enorme stap, helemaal voor de meisjes, maar wij weten het zeker: wij kunnen elkaar niet meer gelukkig maken. Als je dat gevoel hebt, dan weet je ook dat de meisjes niet gelukkig worden. Wij beiden staan nog steeds achter deze keuze. Nog nooit zo zeker zijn we geweest dan dat we nu zijn, maar op dit moment ben ik bang.

Bang voor mijn toekomst. Hoe zal het gaan als ik straks alleen ben? Word ik niet heel erg eenzaam? Kan ik dit wel? Ik moet sterk zijn, maar ben ik dat wel? Ook zoiets, wanneer ben je eigenlijk sterk? Mensen zeggen dat nu wel vaak. ‘Ik heb zoveel respect voor jou, voor hoe je het allemaal doet.’ of ‘Knap hoor dat je zo door gaat.’

Maar mensen, dan denk ik: heb ik een keus? Ik heb drie schatten van meiden, waar ik heel veel van houd. Voor hen moet ik toch door. Óók als ik straks alleen ben. Alleen ben ik natuurlijk niet, maar soms voelt dat wel zo en daar kan niemand wat aan doen.

Soms voelt het alsof ik in mijn eigen wereldje leef. Ik ben altijd iemand geweest die graag onder de mensen is en geniet van gezelligheid. Nu valt dat (een beetje) weg. Ik geniet niet meer van feestjes. Als ik dingen ga ondernemen, ga ik alles van tevoren na en soms doe ik dan toch niet wat ik had willen doen. Dit omdat ik dan bang ben.

Bang om mensen niet te verstaan, bang dat ik ze niet zie of dat ze tegen me gaan praten. Natuurlijk kun je zeggen ‘ik ben slechthorend of slechtziend’, maar je loopt niet met een bordje over straat met die termen erop. Als je dan wél in de gelegenheid bent om te zeggen dat je slechthorend bent, maar je het dan na tig keer herhalen nog niet kan verstaan…  dan is dat mijn wereld! En in die wereld voel ik me op dat moment eenzaam.

Ik weet ook dat ik gewoon de deur uit moet gaan en die dingen moet gaan doen die ik graag wil doen. Ik zou me niet druk moeten maken over wat andere mensen wel niet denken, bijvoorbeeld als ik ze niet groet. Het probleem is echter dat ik dat nu wél doe.

Ik vind het gewoon moeilijk om te accepteren dat het is zoals het is. Dat ik weet wat ik mis speelt daarin zeker mee. Ik wil mijn ‘oude’ ik terug. In zekere zin gaat dat niet (meer) lukken. Ik moet accepteren dat ik ben zoals ik nu ben. En dat mijn gehoor zeker nog meer achteruit kan gaan. Ik moet mijn ‘sterke’ ik weer terugvinden, want ik voel me op dit moment allesbehalve sterk. Ik wil weer genieten van wat wél mogelijk is, deze mogelijkheden aan durven, niet bang zijn, maar vechten. Laatst zei iemand: ‘Doe wat aan dat gevoel’ en dat is wat ik nu ga doen!

Klik hier om terug te gaan naar de blogs

 

LinkedIn
Share