Slechthorend en telefoneren
Door: Jessyca
Aan telefoneren heb ik eigenlijk altijd al een hekel gehad. Als kind al. Wanneer ik een vriendinnetje opbelde, was ik bang om een van de ouders aan de lijn te krijgen. Dan ging ik stamelen en stotteren. Waarschijnlijk had dat niets te maken met mijn slechthorendheid. Ik hoorde destijds immers nog goed.
Pas na de puberteit kreeg ik mijn eerste gehoorapparaatjes. Hele simpele, zonder Bluetooth etcetera. Als het aan de audicien had gelegen, was ik direct voor het uitgebreide pakket gegaan. Dat zou makkelijker zijn tijdens mijn studie.
Inmiddels heb ik dat uitgebreide pakket met afstandsbediening en solo apparatuur. Bij een afstandsbediening moet niet worden gedacht aan een bedieningsapparaat voor de televisie; godzijdank is het slechts een kastje voor om de nek waarmee ik de programma’s kan regelen. Zo kan ik schakelen en bijvoorbeeld een Bluetooth verbinding tot stand brengen.
Maar ook de telefoon opnemen. Iets wat ik aan het begin van de gebruikersperiode nog fanatiek deed. Daar waar ik vijf jaar lang als een razende mijn rechterapparaat uit mijn oor trok zodra de telefoon rinkelde, kon ik hem nu inhouden. Goede oplossing zou je denken… Techniek zou techniek echter niet zijn als het soms hapert. Nam ik een oproep aan, hoorde ik eerst vijf seconden lang verbindingsgeluiden. (Juist die seconden zijn cruciaal, want normaal gesproken kom je er dan achter met wie je te maken hebt). Of Bluetooth werkte niet of de accu van het kastje was weer leeg… Enfin, momenteel bel ik weer op mijn oude manier.
Als ik al bel, want het liefst communiceer ik via de mail, om miscommunicatie en frustraties bij beide partijen te voorkomen. Echter, soms ontkom je er niet aan.
Wat ik heb gemerkt is dat het helpt om gelijk open kaart te spelen over je slechthorendheid. Direct na het noemen van je naam zeggen dat je slechthorend bent, te het vriendelijke verzoek om toch zo duidelijk mogelijk te willen praten alstublieft. Bel je als slechthorende met een groot bedrijf, bedenk dan dat de medewerkers telefoneren via een headset. Vraag of ze door de hoorn van de telefoon willen spreken. Het stemgeluid komt op die manier dichterbij en de ruis is minder.
Maar waar ik nu echt naartoe wil, is de aanleiding voor deze blog. Een gemiste oproep van een anonieme beller met een voicemailberichten. Even snel afluisteren is er voor mij als slechthorende niet bij; eerst een rustige ruimte opzoeken en dan de voicemail bellen, hopende dat je het bericht zal verstaan.
In dit geval kon ik de boodschap na tweemaal luisteren ontcijferen. Het nummer van de organisatie kon ik echter niet verstaan, dus dan maar even opzoeken op internet. Vervolgens terugbellen en alle bovengenoemde tips in praktijk brengen.
Nu het punt waar het echt om draait: ik ben het zat. Zat om niet zelfstandig te kunnen bellen of om gemakkelijk ingesproken berichten af te luisteren. Daarom heb ik het volgende bedacht, waarvan ik hoop dat het helpt. Ik wil niet zeggen dat ik hiermee het wiel opnieuw heb uitgevonden, maar ik heb deze tip in ieder geval nooit ergens gelezen:
Je hebt de mogelijkheid om een welkomstboodschap in te spreken op je voicemail. Normaal zeg je hierin alleen je naam. Maar wat nou als je daarna zegt dat je slechthorend bent en vraagt of iemand rustig en duidelijk zijn boodschap wil inspreken? En het telefoonnummer enkele malen wil herhalen?
Ik ga het doen. Vanmiddag nog. Wie weet helpt het.
