Westerbroek, 21-01-2023
Nieuwjaarslunch georganiseerd door de stichting Vrienden van Gehoord en Gezien voor mensen met een dubbel zintuigelijke beperking en hun begeleiders.
Even na half 12 loop ik samen met mijn man en tevens begeleider de zaal van hotel Van der Valk in Westerbroek binnen. We zijn vroeg, want de Wmo-taxi was op tijd. Tot mijn verbazing zitten de eerste gasten er al. Als secretaris van het bestuur van de stichting Vrienden van Gehoord en Gezien hoor je op tijd te zijn om de binnendruppelende gasten welkom te heten, maar voor sommige gasten kun je blijkbaar niet vroeg genoeg zijn. Wellicht hadden zij hetzelfde idee als ik: ‘Ik hoop dat we vroeg zijn, want dan kunnen we zelf onze plek bepalen’. Hoe belangrijk dat is, blijkt later wel weer voor een paar van onze gasten.
Vandaag is het tijd voor de, ik wil al bijna typen ‘jaarlijkse’, lunch van de stichting Vrienden van Gehoord en Gezien. Maar of dit een jaarlijkse traditie wordt, dat durven we nog niet te zeggen. Voor corona werd er jaarlijks een kerstdiner georganiseerd, eerst door OTwee en later door de gemeenschappelijke Vrienden. Een belangrijke en broodnodige bijeenkomst voor onze doelgroep, mensen die beperkt zijn in horen én zien. Ieder jaar werd het diner gesponsord door een fonds. Zonder een fonds is het niet mogelijk om het diner te houden. Ook dit jaar mochten we een flinke donatie ontvangen van een fonds: de LSBS. Hartelijk dank daarvoor.
Na verschillende plekken te hebben geprobeerd, gaan mijn man en ik zitten. Ik merk op dat de akoestiek anders is dan tijdens het bezoeken van de ruimte drie maanden eerder. Wanneer er meer gasten binnenkomen en plaatsnemen, snap ik hoe dat komt. Men zit te dicht op elkaar. Hoewel we als stichting de hele zaal hebben gehuurd, is hij slechts voor de helft gedekt voor onze groep. Verspreiden, dat is het woord wat volgend jaar als eerste genoemd gaat worden in de instructies voor het restaurant. Gelukkig kunnen we er voor de laatkomers nog wat aan doen en zij nemen samen met een paar andere gasten voor wie hun plek niet voorzag in de behoefte (te weinig licht, te veel licht, te veel geroezemoes, geen plek voor de geleidehond) naar de andere kant van de zaal.
Als Eef de voorzitter bijna wil beginnen met haar welkomstspeech, staat één van onze gasten op om naar huis te gaan. Tinnitus speelt hem hevige parten en voor hem is op dit moment deelname aan de lunch onmogelijk. Ontzettend sneu en een beetje terneergeslagen gaan we van start. Eef heet door de microfoon iedereen welkom en stelt het bestuur voor. Even opfrissen. Karla, de penningmeester, Jessyca de secretaris en Eef de voorzitter. Plus Annelie, als drijvende kracht achter Gehoord en Gezien een belangrijke bron van kennis en input voor de stichting. Ook Laura komt nog even aan het woord. Zij is voornemens om weer te starten met het OOR en OOG café in Groningen. Een ontmoetingsplek die vroeger gefaciliteerd werd door de dagbesteding, maar nu als losse activiteit voor de doelgroep weer van start gaat. Niet maandelijks, maar om de zoveel tijd.
Als iedereen weer is gaan zitten, wordt al snel de keuze voor het voorgerecht opgenomen. De keuze bestaat uit mosterdsoep of tomatensoep. Niet lang daarna wordt het geserveerd. Het geroezemoes verstomt, iedereen geniet van de soep. Ik geniet even van de rust én van de soep. Het smaakt voortreffelijk. Een tweede rondje drankjes wordt besteld. Als bestuur hebben we er dit jaar voor gekozen dat iedereen zelf zijn drankjes moet betalen. Op die manier houden we de zeer welkome bijdrage van de LSBS binnen proportie en kan iedereen het zo prijzig maken als hij of zij zelf wil. De eigen bijdrage uit eerdere jaren van tien euro per persoon is hiermee komen te vervallen.
Dan komt het hoofdgerecht: een groot bord met daarop gerookte zalm, een kroket met mosterd, brie met honing en walnoten, meloen met ham en een schaaltje scrambled eggs. Bijgaand komt een mandje brood. Een minpuntje. Voor twee personen zit er ‘slechts’ een hard bolletje, een bruine boterham, een witte boterham en twee sneetjes stokbrood in. Jammer, want nu rest mij de noodzaak om de aandacht te trekken van de drukdoende obers en serveersters, wat bij mij voor onrust zorgt. Uiteindelijk lukt dit wel en met zijn vieren (wij zaten aan tafel met Eef en haar zoon Jelle) maken we het derde mandje brood soldaat. Zitten we na afloop vol? Jazeker! De maaltijd was erg lekker en ook de chocolaatjes na afloop bij de koffie gingen er nog goed in.
Na het hoofdgerecht, zo tussen twee en drie uur, was het vooral tijd om te socializen. Er wordt wat heen en weer gelopen en stoelen worden bijgeschoven. Vandaag zijn we, na het vertrek van de meneer met tinnitus en zijn vrouw en de afmelding van een vrijwilligster die ziek op bed ligt, met 29 mensen bij elkaar gekomen. Een groot deel van hen is deelnemer aan de dagbesteding van Gehoord en Gezien. Maar door de verschillende groepen (respectievelijk dinsdag en vrijdag) is het voor hen ook een mogelijkheid om elkaar weder te ontmoeten. Naast de ‘bekenden’ zijn er voor mij en ons een aantal onbekenden en een paar oudgedienden. Het is mooi om te zien hoe de groep zich mengt en men met behulp van tolk of begeleider met elkaar in contact komt, want het hebben van contact is niet vanzelfsprekend als je niets of minder ziet en daarnaast een ernstige gehoorbeperking hebt.
En ja, die akoestiek, het speelt mij parten en het speelt iedereen parten. De hoofden worden dicht bij elkaar gestoken om elkaar te kunnen verstaan. En zelfs dan moeten woorden en zinnen vaak herhaald worden of wordt er van ‘ja’ geknikt en gepraat, maar kun je je afvragen of je gesprekspartner wel alles heeft verstaan wat jij hebt gezegd. Zo zie je maar: een op het oog en oor vooraf geschikte ruimte blijkt gevuld met de doelgroep toch niet helemaal slechthorendproof te zijn. Tegelijkertijd rest de vraag of dat überhaupt wel mogelijk is. Het antwoord luidt waarschijnlijk van niet, want er zijn zoveel verschillende vormen van slechthorendheid in combinatie met slechtziendheid/blindheid dat je alleen maar kunt trachten om het goed te doen. Alleen ‘goed’ heeft voor iedere doofblinde een andere betekenis.
Desalniettemin was het een geslaagde lunch. Het eten was van een goede kwaliteit, de bediening was vriendelijk en dacht mee en de begeleiders en tolk zorgden ervoor dat we konden genieten van de lunch en het samenzijn. Moe, maar voldaan keren mijn partner en ik om drie uur weer huiswaarts.
Op naar volgend jaar, maar hopelijk eerst nog andere mooie activiteiten voor de doelgroep in 2023.
Ieders dank gaat uit naar de LSBS.
